Hallo allemaal,

Ik kan jullie vertellen dat ik nu langzaam begin te wennen aan de lange diensten, maar met drie pauzes moet dat ook wel lukken!
Ik begin ook steeds beter mijn plaats te vinden op de afdeling, en de patiënten te leren kennen.

Als ik me het goed herinner heb ik het in de laatste blog gehad over Electro Convulsive Therapy, vorige week ben ik mee mogen gaan met een patiënte die dit kreeg. Wat een aparte ervaring! De therapie wordt in hetzelfde gebouw gegeven en we gingen met patiënte en haar hele geschiedenis op papier, dit waren 4 klappers, naar de afdeling. Bij aankomst mocht de patiënte gaan liggen op een bed, hier werd er een infuusnaald ingebracht waardoor een algehele verdoving en een spierontspanner wordt ingebracht Opvallend was dat de patiënte niet 1 maar 2 bloeddrukmeters om had. Nu blijkt dat eentje al opgepompt wordt voordat de spierontspanner wordt ingebracht zodat de "seizure" te meten is aan die arm. Nadat de patiënte eenmaal onder zeil was kreeg ze een blok in haar hand zodat ze zich zelf niet zou verwonden, ook kreeg ze een gebit in zodat ze haar tanden niet kapot zou bijten. hierna werden haar vitale functies gecontroleerd en stond een arts klaar met twee "handvatten" waardoor de elektriciteit zou worden geleid. De eerste "seizure" begint altijd op een zo laag mogelijke volt, om te kijken of dit al een "seizure" opwekt. Bij deze patiënte was dat niet het geval en werd de volt opgehoogd, toen begon de "seizure" het was duidelijk te zien aan de hand van de patiënte die zich begon samen te trekken, dit was best heftig om zo te zien. De arts telt de "seizure" die gezien kan worden en de "seizure" die gebeurt in de hersenen, met een max van 20 seconden, het hele proces heeft ongeveer 10 minuten geduurd. Hierna werd de patiënt overgebracht naar een recovery room om wakker te worden van de verdoving.

Gelukkig wou de arts maar al te graag uitleggen wat hij had gedaan, en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. De meest voorkomende stoornis waarbij ECT wordt gebruikt is depressie, ECT wordt alleen gebruikt als de patiënte langdurig gebruik heeft gemaakt van minimaal 2 antidepressiva zonder resultaat. ECT wordt 2 maal per week gegeven tot op tot 12 sessies. Effect is meestal te merken na 2 á 3 sessies. En veel patiënten ervaren een relapse, meestal binnen 2 jaar na de ECT. Sommige patiënten blijven hierdoor terugkomen 1 á 2 keer per maand voor een ECT om de depressie onder controle te houden. Het grootste riscio bij ECT is geheugenverlies. Iets waar deze patiënten ook last van heeft.
De arts wist mij ook te vertellen dat ECT het meeste voorkomt in Schotland, specifiek Aberdeen, kijkend naar de UK.

Afgelopen weekend heb ik mijn eerste weekend dienst gedraaid en heb ik wat heftige dingen meegemaakt.
Op vrijdag avond werd er een jonge patiënte opgenomen, 1 jaar ouder als mij. Ze werd opgenomen vanwege suïcidale uitspraken, deze patiënte is bekend met boulimia én heeft diabetisch type 1. In een poging om af te vallen heeft de patiënte niks gegeten en ook haar insuline niet genomen. Dit is ontzettend gevaarlijk voor iemand met diabetes type 1. Na de opname ben ik me gaan verdiepen in haar geschiedenis, ze studeert en om haar opleiding te betalen heeft ze een bijbaan als stripper. Met haar ouders heeft ze weinig contact.
Toen ik voor het eerst bij haar op de kamer kwam om haar bloedsuiker te meten zag ik een jonge meid, vermagerd tot op het bot met tranen in haar ogen. Hartverscheurend. Ik ben bij haar gebleven tot ze haar tranen had gedroogd, ze vertelde me dat ze hier helemaal niet wilde zijn en ze zich stom voelde dat het zo ver gekomen was.
Op dit soort momenten realiseer ik me wat een prachtig werk ik heb, om gewoon even naast iemand te zitten, ze de ruimte te geven om te huilen zonder enig vooroordeel of menig.
Met de patiënte gaat het iets beter, ze wordt zo spoedig mogelijk overgeplaatst naar de afdeling "eetstoornissen".

Vandaag was er weer een hele andere kant van het werk.
Een patiënt die eerder deze week betrapt werd op het nemen van drugs mocht de afdeling niet verlaten. Vandaag werd besproken wat hiermee gedaan werd. Afgesproken werd met de patiënt dat hij een drugstest moet doen voordat hij de afdeling verlaat, als deze positief is mag hij de afdeling niet af. Nog geen 10 minuten nadat hem dit verteld was stond hij al klaar met een potje urine. Vol overtuiging dat hij weer naar buiten zou mogen.
Helaas was de tetst nog positief, maar dit keer op 2 soorten drugs. Toen hij te horen had gekregen dat hij de afdeling niet mocht verlaten begon hij in een boze bui alles wat hij tegen kwam van de muren te slaan en nog geen 10 minuten later was hij over het hek gesprongen, de politie werd ingelicht en 4 uur later werd hij terug gebracht onder invloed.

Gelukkig heb ik twee dagen vrij om even bij te komen van deze indrukwekkende week. Zaterdag gaan we met een RGU organisatie naar de Harry Potter film set, het kasteel en de tuin waar delen van de film zijn opgenomen, in de volgende blog zullen weer foto's zitten!

As they say in Scotland,

That's me off!